In een boekje over het Wijkse ‘Pad van poëzie’ kwam ik dit gedicht van Toon Hermans tegen. Zelfs mijn teennagels gingen krullen van plezier.
Ik wou dat ik mijn mond kon houwen
Want o… ik klets wat enden weg
Toch blijf ik alsmaar weer vertrouwen
Dat ik óóit eens es iets zinnigs zeg.
Toon Hermans
Mag ik me hierbij aansluiten? En erop vertrouwen dat ik niet alleen ooit zoiets zinnigs mag zeggen, maar ook mag schrijven?
Speak Your Mind