Hoera! Van al die huizen, opritten, bomen, hagen en heggen, die hond en baas hadden kunnen kiezen, hebben beide drie dagen op rij precies ons stoepje gekozen. Nou, ons… feitelijk is de stoep van de gemeente, maar toch voelen deze tegels als de onze, omdat wij precies deze gebruiken om de straat op te fietsen of over te steken. Dank voor zoveel eer, wat fijn dat mijn aantrekkingskracht na al die jaren nog bestaat, wat prachtig dat ik ook vandaag weer mijn kleine bijdrage aan deze samenleving kan leveren door drollen te vangen van een ander. Van een hond. Voor wie iemand anders de verantwoordelijkheid draagt.

Boven alles is het fijn voor deze behoeftige ander met hond of behoeftige hond met ander, dat ik geweldloosheid betracht. Als ik namelijk een neanderthaler was geweest had ik deze gulle medeschepsels onder het maanlicht opgewacht met mijn favoriete knots om ze terug te bonjouren naar het stenen tijdperk. Maar zoals het een goede anderskijker betaamt, zorg ik voor die andere blik, een met liefde en mildheid.

En daarom nogmaals, leve deze ferme keutels, deze daad van gezonde scheppingskracht! Leve het baasje bovendien, dat zo trots is op deze bolussen dat hij dit aan ons wil laten zien. Dit is wat je noemt deelgenot. Hijzelf heeft vast van die laffe plofpoep, waar nog geen bolus van te draaien valt. Nee, daarom snap ik goed dat u juist fier bent op uw viervoetige kind. Deze reden gaat op voor het eerste hoopje. Die tweede keer dat u precies op ons stoepje (nee, ik weet het, het is technisch gezien niet ons stoepje) stopte, had u al de hele dag geen tijd gehad om iets met het hondje te doen en haalden jullie het bos niet, dat maar liefst 1 minuut verderop begint. Geeft niets, hoor. Ik weet hoe het is om een goed gevulde agenda te hebben. Zo een die dichtgetimmerd is met gezin, werk en andere ge-zinnige dingen. Zo’n agenda die nauwelijks ruimte laat voor spontane buurtacties als het SCHOONVEGEN van mijn stoepje. Maar voor u sta ik graag tien minuten op, zodat mijn kinderen en al die andere onschuldige kindjes uit onze straat hun dure schoentjes niet bezoedelen!

En gisteravond, het derde hoopje, ja, toen had u er zo de balen van. U werkt al zo hard, zet zich al zo in voor de mens in het algemeen en uw buurt in het bijzonder. De geringe tijd die u heeft, besteedt u aan uw vrouw en kinderen. Tja, en dan is er nog de hond, op wiens uitwerpselen u weliswaar trots bent, maar die u eigenlijk nooit had willen hebben. Vrouw en kinderen hebben u jarenlang de oren van de kop gezeurd en na die ene romantische nacht bent u overstag gegaan. Maar nu is daar de harde realiteit, want wie kan er elke avond op uit? Uw gezin moet daar namelijk echt niet aan denken. Dus daar gaat u door weer en wind. ‘Laat iedereen toch lekker de schijt krijgen’, denkt u. En daarom laat u het zakje dat uw vrouw u steeds meegeeft in uw jas zitten. Want zeg nou zelf, zo’n plastic gevalletje is heel slecht voor het milieu. En een echte vent loopt toch niet met een dampend zakje in zijn ene hand en een riem in z’n andere.

Nee, ik begrijp u heel goed. U behoeft zuiver medeleven. U heeft het zwaar. De verantwoordelijkheid van alles en iedereen drukt op u. Daar kunt u de uitwerpselen van uw viervoeter niet ook nog bij hebben.